Ukraina, luty 1997, po�onina Bor�awa

UKRAINA '97

Zimowy atak na Po�onin� Bor�aw�
Maciej �emojtel

TERMIN: 12 - 16 lutego 1997
MIEJSCE: UKRAINA: P�nocne sk�ony Po�oniny Bor�awy. Wsie Riczka, Bukowec.

12 lutego. Dworzec Zachodni w Warszawie. Epilog w trudach i znoju zrodzonej, do ostatniej chwili wisz�cej na w�osku wycieczki. Z wielkich i ambitnych plan�w pozosta�o niewiele: cztery dni do dyspozycji i wy�oniona z chaosu koncepcji Po�onina Bor�awa.

Z kronikarskiego przyzwyczajenia par� s��w o mapach i sprz�cie:

Mapy:

Mapy Spezialkarte der Osterreich - Ungarischen Monarchie 1:75 000 (wyd. M.I. Wien 1873-1915), arkusze: Szolyva (zone 11, kol. XXVIII, 4570), Okormezo (zone 11, kol. XXIX, 4571). Bezsprzecznie najlepsze.
Mapy WIG 1:100 000 (wyd. WIG W-wa, 1925-1937), arkusze: Svalava (pas 54, s�up 36), Senecz�w (pas 54, s�up 37).
Ukrai�skie mapy 1: 200 000, "Zakarpatska Ob�ast i "Lwiwska Ob�ast", niez�e graficznie, zawieraj�ce aktualne nazwy cyrylic�.

�ywno�� (na jedn� osob�):

p�atki (j�czmienne, owsiane itp.) - 500g.
kaszka mleczno-ry�owa "Winiary" - 1 szt.
mleko w proszku - 1/2 op.
orzechy laskowe - 400g.
owoce suszone - 400g.
ry� - 300g.
puree ziemniaczane - 300g.
soja - 1/2 op.
czekolada - 300g.
kie�basa suszona - 400g.
ser ��ty w�dzony - 400g.
roso�ki - 8 szt.
s�l, inne przyprawy - wedle uznania.
herbata - 100g.
cytryna - 2 szt.
cukier - wedle uznania.
glukoza - 1 op.
czosnek - wedle uznania.
cebula - wedle uznania.
jedzenie na drog� - wedle uznania.
pieczywo chrupkie - wedle uznania.

Sprz�t obozowy i osobisty: nic nowego, czyli namioty, "kotliki", siekiery, epigas, �wieczki, zapa�ki, latarki, apteczka, lina i ca�a g�ra innych niezb�dnych rzeczy, w kt�rych wymienianiu nie widz� sensu.

Godzina 18.30, zajmujemy miejsca w autobusie do Lwowa. Pi�� minut temu do��czy� do nas Radek, dla kt�rego ten wyjazd zacz�� si� kilka godzin wcze�niej w Poznaniu. Autobus jest podejrzanie czysty i elegancki, prowadzi go dw�ch polskich kierowc�w. Koszt przejazdu na trasie Warszawa - Lw�w: 36 nowych z�otych.

Przebijamy si� powolutku przez miasto i po p� godzinie zaje�d�amy na Warszaw� Stadion, gdzie kompletujemy pasa�er�w. Po kr�tkim postoju ruszamy, opuszczamy wreszcie miasto i wtapiamy si� w bezkres nocy. Godziny p�yn� leniwie, troch� rozmawiamy, troch� pr�bujemy spa�. W Lublinie kr�tki post�j, reszt� wolnych miejsc zajmuj� Ukrai�cy, nastr�j robi si� ca�kiem "wschodni". Gdzie� mi�dzy Lublinem a Zamo�ciem p�godzinna przerwa w podr�y, kierowcy id� do przydro�nej knajpy a my pod historyczny s�up, kt�ry wedle �aby wyznacza po�ow� odleg�o�ci pomi�dzy Warszaw� a Lwowem, a wedle napisu na samym s�upie po�ow� odleg�o�ci mi�dzy Lublinem a Zamo�ciem. Inny napis g�osi, �e drog�, nad kt�r� g�ruje s�up, zbudowa� w 1835 roku niejaki in�ynier Bajer. Przed powrotem do autobusu robimy sobie ze s�upem pami�tkowe zdj�cie.

13 lutego. O godzinie 1.50 jeste�my w Hrebennem. Przed przej�ciem ci�gnie si� niemal kilometrowa kolejka oczekuj�cych samochod�w. Na szcz�cie jako kursowy autobus mamy przywilej omini�cia jej, z czego skrz�tnie korzystamy.

Na przej�ciu w Rawie Ruskiej bez problem�w. Deklaracje okazuj� si� zb�dne, obywa si� bez kontroli celnej. Wymieniamy pieni�dze w kantorku na przej�ciu (dolar = 1.69/1.85 hr., dalej w Rawie kurs 1.84/1.92 hr.), po dwadzie�cia dolar�w na g�ow�, wi�kszo�� wyp�aty pobieraj�c w banknotach po dwie hrywny. Nabywamy w ten spos�b sporo makulatury, mo�emy jednak swobodniej si� rozlicza�.

Ostatecznie opuszczamy przej�cie w Rawie o godzinie 4.15 czasu ukrai�skiego. Za oknem inny �wiat, niestety na razie niewidoczny, zatopiony w mroku nocy. Miasta i wioski �pi� w ciemno�ciach, jedyne o�wietlone miejsca to rozrzucone po wa�niejszych krzy��wkach GAJ-e, gdzie niestrudzeni funkcjonariusze stoj� niez�omnie na stra�y porz�dku i prawa.

Oko�o 5.30 docieramy do granic Lwowa. W centrum wysiada cz�� ludzi, potem autobus przeciska si� przez kr�te uliczki i tu� przed sz�st� dobija do dworca autobusowego. Po zawalonym mokrym �niegiem dworcu kr�ci si� ju� sporo ludzi.

Mamy szcz�cie - �apiemy autobus do Kut i przerzucamy si� nim do Stryja. Autobus jest swojski, zapchany lud�mi w czapkach uszankach, wype�niony tobo�ami i spalinami. Stosuje si� w nim typowy ukrai�ski system ogrzewania, polegaj�cy na tym, �e spaliny produkowane przez silnik kr�� czas jaki� w d�ugich rurach wmontowanych w �ciany pojazdu i dopiero po chwili s� wydalane na zewn�trz (b�d� do wewn�trz) autobusu. Za bilety do Stryja p�acimy po 2.27 hr. za osob�. Po drodze jeden d�u�szy post�j, w Miko�ajewie, kt�re okazuje si� by� sporym (i do�� upiornym miasteczkiemn).

W Stryju spisujemy wszystkie mo�liwe rozk�ady jazdy i lokujemy si� szybko w osobowym poci�gu do Mukaczewa. Wci�� mamy szcz�cie do szybkich przesiadek. W poci�gu wyka�czamy zapasy �ywno�ci zabranej na drog�, wygl�damy przez okna, zak�adamy ochraniacze, doci�gamy paski plecak�w, s�owem - szykujemy si� do wej�cia w g�ry. Pocz�tkowo jedziemy dolin� Stryja, potem przeskakujemy w dolin� Oporu. Mijamy kolejne stacyjki, przedwojenne centra polskiej turystyki narciarskiej: Skole, Tuchl�, S�awsko, �awoczne, Oporec. W g�rnej cz�ci doliny Oporu tory wij� si� konwulsyjnie, przeje�d�amy przez kilka odwa�nych wiadukt�w, pojawiaj� si� tunele. W ko�cu przeskakujemy grzbiet Karpat i l�dujemy na Zakarpaciu. Oko�o po�udnia docieramy do miasteczka Wo�owec. Cena biletu kolejowego Stryj - Wo�owec: 1.28 hr. To prawie koniec podr�y, pozosta�o ju� tylko podjecha� st�d gdzie� w bezpo�redni� blisko�� grzbietu Bor�awy i rozpocz�� w�dr�wk�.

Tymczasem zaczynamy od spisania rozk�ad�w jazdy poci�g�w i autobus�w. Okazuje si�, �e na komunikacj� oficjaln� nie mamy co liczy�. Najbli�szy pasuj�cy nam autobus do Mi�goria odje�d�a dopiero za trzy godziny a my nie mamy czasu, by trwoni� go na ja�owe oczekiwanie. Zaczynamy rozmowy z typkami szukaj�cymi szcz�cia pod dworcem. Oferta jak� dostajemy jest prosta: mo�emy zosta� podwiezieni dwoma osobowymi samochodami do wsi Riczka b�d� Tiuszka (przewidywany przez nas punkt startowy) za sum� 40-stu dolar�w. To troch� sporo, wi�c rezygnujemy. Kotwiczymy na dworcu, wysy�amy wici w miasto, wygl�da na to, �e jednak b�dziemy musieli zaczeka� na autobus. Tymczasem Ukrai�cy mi�kn� i proponuj� 35 $, a zaraz potem, widz�c nasze zniech�cone miny, 30 $. To wci�� du�o. Marek rzuca: 25 $ - i w ten spos�b osi�gamy porozumienie. �adujemy plecaki na samochody i po chwili p�dzimy jak op�tani na wsch�d, w kierunku wsi Riczka. Droga jest dziurawa jak ser szwajcarski i zawalona �nie�n� brej�, mimo to nasi kierowcy nie zdejmuj� prawie nogi z gazu, nieczuli na dzikie, pe�ne sprzeciwu rz�enia wydawane przez ich samochody. Po drodze zatrzymujemy si�, aby sfotografowa� urocz� drewnian� cerkiew, potem kontynuujemy rajd, by ostatecznie, po czterdziestu minutach skr�ci� z g��wnej drogi i znale�� si� w Riczce. Wyr�wnujemy rachunki (24 $, 2hr.,paczka Marlboro) i przenosimy si� pr�dko do stoj�cego w centrum wsi betonowego przystanku, albowiem nad naszymi g�owami zaczyna szumie� deszcz. Posilamy si�, obserwujemy mieszka�c�w wsi, kt�rzy wykazuj� �ywe zainteresowanie nasz� grupk�. Kobiety wygl�daj� malowniczo, odziane w bia�e ko�uszki z baraniej we�ny. Proponuj� nam zakup we�nianych skarpetek w�asnego wyrobu, ch�tnie pozuj� do zdj��. (Dla zainteresowanych: cena ko�uszka z d�ugimi r�kawami, bez ko�nierza - 120 hrywien ).

Nie bacz�c na ulewny deszcz wyruszamy w g�r� wsi. Mijamy du�o pi�knych, charakterystycznych dla regionu, drewnianych cha�up. Niekt�re z nich posiadaj� ozdobnie rze�bione drzwi i okiennice, czasem �ciany b�d� wrota pokryte s� prostymi malunkami wykonanymi prawdopodobnie wapnem. Z najwy�ej po�o�onej cha�upy wychyla si� kobieta i stara si� odwie�� nas od dalszego marszu. Biada nad naszym losem, zaprasza nas do domu, wygl�da na prawdziwie zatroskan�. Dziekujemy grzecznie i po chwili brniemy przez mokry �nieg pokrywaj�cy wysokie pastwiska nad wsi�. Widoczno�� jest �adna, deszcz pada nieprzerwanie. Za wsi� sko�czy� si� przedept i musimy teraz w�asn� prac� wydziera� g�rom ka�dy metr przebytej drogi. Docieramy do �wierkowego lasu, �apiemy wznosz�c� si� zakosami drog�, pokrywa �nie�na jest tu grubsza a �nieg bardziej mokry. Id�cy na przedzie przebija kilkunastometrowy, g��boki miejscami na metr korytarz, po czym w�druje na koniec, "przekazuj�c pa�eczk�" kolejnej osobie. Tempo poruszania si� jest prawie zerowe, co zreszt� nie dziwi nikogo przyzwyczajonego do zimowych w�dr�wek. Taplamy si� w �niegu, rozmawiamy, �miejemy si� z narciarzy, kln�cych w Polsce na bez�nie�n� zim�.

Przed zmrokiem, po przebyciu nieca�ych dw�ch kilometr�w, docieramy do niewielkiej polany i zaczynamy przygotowywa� teren pod obozowisko. Chodzimy w k�ko, ubijaj�c pracowicie �nieg, wydeptujemy �cie�ki w poszukiwaniu chrustu, wyciskamy wod� z czapek, r�kawiczek i innych autonomicznych cz�ci garderoby. Rozbijamy si� pod okapem konar�w z�amanego buka, tutaj na pewno nie grozi nam obsuni�cie si� �niegu na nas lub spod nas. Zagro�enie lawinowe na �r�dle�nych polanach jest minimalne ale czasem lepiej dmucha� na zimne. Gotujemy ry� z soj�, popijamy herbatk�. Ognisko wtapia si� ponad metr w �nieg, mimo to nie dociera jeszcze do powierzchni gruntu. Jest ciep�o, trwa odwil�. Uk�adamy si� w namiotach ("marabut", w kt�rym �pi� z �ab� ma z�aman� rurk� i nie wzbudza zaufania) i zapadamy w sen. W nocy s�ysz� jak �aba str�ca zasypujacy nas skutecznie �nieg, kt�ry pada, pada, pada, nie maj�c zamiaru przesta�.

14 lutego. Rano budz� si� w niewielkim jeziorze, w kompletnie mokrym ubraniu i �piworze. Na plecach czuj� kilka kilo mokrego �niegu, kt�ry dociska dach namiotu do mojego cia�a. Sytuacja �aby nie r�ni si� od mojej. Wygrzebujemy si� z namiotu i rozgrzewamy znosz�c chrust. Okazuje si�, �e wszyscy do�wiadczyli w nocy tych samych akwatycznych warunk�w, podobnych do tych spotykanych podczas d�ugotrwa�ych sztorm�w morskich. W namiocie Piotrka i Ma�gosi znajduje si� spory akwen, gotowy do zarybienia, nie inaczej jest u Paw�a, Justyny, Marka i Radka. Zapalamy ognisko i zwijamy ob�z. Piotrek, Ma�gosia, Radek i �aba zastanawiaj� si� nad przerwaniem wycieczki i odwrotem. Zimno i wilgo� daj� si� solidnie we znaki. Ostatecznie �aba zostaje z nami, pozosta�a tr�jka, po zjedzeniu rytualnej kaszki z owocami i p�atkami, wraca na wczorajszy, prowadz�cy do Riczki wydept.

Podejmujemy wspinaczk�. Poruszamy si� rzadkim bukowym lasem, do�� stromo pod g�r�. �niegu jest tu wi�cej, generalnie przybywa go wraz z wysoko�ci�. Robimy szybkie zmiany, mimo to posuwamy si� w i�cie ��wim tempie. Po czterdziestu minutach brodzenia w mokrym �niegu wci�� jeste�my tu� obok naszego miejsca noclegowego. Dogania nas Radek, kt�ry zach�cony przeb�yskuj�cym s�o�cem zdecydowa� si� kontynuowa� w�dr�wk�. Kolejne godziny mijaj� na przebijaniu si� przez si�gaj�cy cz�sto do piersi �nieg (oczywi�cie jest go du�o wi�cej, na szcz�cie ni�ej jest twardszy i nie zapada si� pod naszymi nogami). Dwie godziny przed zmrokiem osi�gamy polan� z kolib� pastersk�. Na p�askim dachu koliby le�y metr �niegu, �ciany s� zasypane do dw�ch trzecich wysoko�ci. Odkopujemy drzwi i wchodzimy do �rodka. Wn�trze jest puste, drewniana pod�oga pokryta jest cz�ciowo zesch�ymi ga��zkami buka. Robimy p�godzinn� przegryzk�, po czym podejmujemy marsz po wyp�aszczaj�cym si� wyra�nie grzbieciku. W istocie, dochodzimy p�niej do wniosku, �e koliba mog�a znajdowa� si� ju� na niskim i zalesionym w tej okolicy grzbiecie Bor�awy. Twierdzenie to doczeka si� kiedy� weryfikacji. Tymczasem, po wyj�ciu z koliby brniemy po szerokim, p�askim grzbieciku. Mija p� godziny a my wci�� jeste�my w odleg�o�ci rzutu kamieniem od sza�asu. W obliczu zbli�aj�cego si� zmroku decydujemy si� na powr�t do niego i nocleg. Rozpalamy ognisko, gotujemy straw�, Pawe� i Marek wykopuj� w �niegu g��bokie na ponad dwa metry jamy i szykuj� si� do sp�dzenia w nich nocy. Po kolacji zostawiamy ich w jamkach a sami dekujemy si� w kolibie. Po godzinie przychodzi Pawe�, jego jamka jest za ciasna i ogranicza ruchy. Poza tym po chwili le�enia w obj�ciach �niegu wszystko staje si� mokre. Wkr�tce zjawia si� te� Marek. Na razie koniec eksperyment�w z jamkami �nie�nymi... Kolejna noc w bezwstydnie mokrych ubraniach i �piworach d�u�y si� niemi�osiernie. Kr�tkie okresy p�ytkiego snu poprzerywane s� godzinami oczekiwania na �wit.

15 lutego. �wit wreszcie nadchodzi. Wstajemy szybko, rozpalamy ognisko (na nowym miejscu, poniewa� metrowa dziura po wczorajszym nie nadaje si� do u�ytku przez swoj� g��boko��. Podejmujemy decyzj� o wycofaniu si�. Zosta� nam tylko jeden dzie�, tracenie go na produkcj� kilometrowego przedeptu wydaje si� nieuzasadnione. Cel minimum - dotarcie do grzbietu Bor�awy nad Riczk�, zosta� osi�gni�ty.

Zej�cie do miejsca poprzedniego noclegu, po w�asnych �ladach, zajmuje nam pi�tna�cie minut. Wczoraj pokonanie tej kilometrowej trasy zaj�o nam ca�y dzie�. Po dalszych dw�ch godzinach jeste�my w Riczce. Dowiadujemy si�, �e Piotrek z Ma�gosi� szcz�liwie wyjechali wczoraj. Zwiedzamy now� cerkiew, trwa w niej w�a�nie nabo�e�stwo i mamy okazj� pos�ucha� starocerkiewnych �piew�w. Postanawiamy podej�� w g�r� wsi, do przysi�ka Potok i obejrze� tamtejsz� cerkiew a potem przerzuci� si� przez nisk� prze��czk� do s�siedniej doliny, w kt�rej po�o�ona jest wie� Bukowec.

Tymczasem zostajemy zaczepieni przez miejscowe kobiety, kt�re, jak zwykle, oferuj� skarpetki, pozuj� ch�tnie do zdj�� i zapraszaj� do cha�up. Przyjmujemy zaproszenie, potem orientujemy si�, �e nie bardzo mamy czas, aby z niego skorzysta�. Na odm�wienie jest ju� jednak za p�no. Kobieta posz�a przygotowa� imprez� i zostawi�a ma�ego ch�opca, kt�ry ma nas zaprowadzi� do cha�upy, gdy tylko b�dziemy gotowi. Ostatecznie id� z �ab� i ch�opcem, aby przeprosi� i pocz�stowa� czekolad� go�cinn� kobiet�. Mamy wr�ci� za kilka minut. Idziemy przez wie�, okazuje si�, �e jest naprawd� du�a, ma�o jest w niej jednak nowej zabudowy, wi�kszo�� domostw to pi�kne zabytkowe "okazy". Zostajemy zaprowadzeni do jednej z takich cha�up. W �rodku wita nas czw�rka starych kobiet w we�nianych "huniach". Wystr�j jak w skansenie: wysokie �o�e z puchowymi poduchami, na �cianach obrazki �wi�te i zdj�cia rodzinne, wygl�daj�ce na bardzo wiekowe. Na stole l�duj� �wie�e go��bki, ciasto, ostry owczy ser i oczywi�cie w�dka, bardzo zachwalana przez gospodyni� ("dobra wodka, nie ze sklepu, baba sama roby�a"). Zostajemy zmuszeni do zabrania miejsca przy stole, do zjedzenia masy go��bk�w i wzniesienia toastu. Jest mi�o i wcale nie chce si� nam wraca� do oczekuj�cych nas przyjaci�. W ko�cu jednak udaje nam si� wyrwa� z go�cinnych prog�w. Obiecujemy pojawi� si� latem, dostajemy wielki s��j go��bk�w i ciasto w r�k�, �egnamy si� wylewnie i wracamy p�dem do zniecierpliwionej grupki.

Najedzeni, wyruszamy w kierunku przysi�ka Potok. �wieci s�o�ce, zaczyna by� widoczna gra� Bor�awy. Co krok witaj� si� z nami mili ludzie, daj� lepsze lub gorsze rady, pytaj� gdzie byli�my itd.. Jeste�my znani, ca�a wie� obserwuje nasze losy od chwili, kiedy dotarli�my tu z Wo�owca. Z rozm�w wynika, �e latem pojawia si� tu du�o Czech�w, zar�wno pieszych jak i zmotoryzowanych, zim� nikt nie zagl�da w te strony. Zatem grupa turyst�w z Polski, w lutym, stanowi sama w sobie rzecz niecodzienn�.

Ogl�damy drewnian� cerkiew i stare cha�upy w Potoku, podchodzimy na prze��cz, w�drujemy przez Bukowiec. Do cerkwi w Bukowcu dochodzimy o zmroku. �aba robi zdj�cie ze statywu, z ekspozycj� 4 sek.. W centrum wsi kr�ci si� kilkunastu wyrostk�w, rezygnujemy z noclegu we wsi (i noclegu w og�le) i dochodzimy do g��wnej szosy Mi�gorie - Wo�owec. Jest godzina 19-sta. Wedle zapewnie� spotykanych ludzi oraz wedle naszych rozk�ad�w nie mamy co liczy� na �adne po��czenie do Wo�owca o tak p�nej porze. Przed nami ponad dwudziestokilometrowa wst�ga szosy. Szykujemy si� do nocnego marszu, postanawiamy co� zje��, gdy nagle od strony Wo�owca wy�ania si� widmo autobusu. Widmo podje�d�a, zatrzymuje si� i nie chce znika�. Marek z �ab� biegn� do kierowcy, pytaj� czy b�dzie wraca�. Nie b�dzie, ale za pi�tna�cie minut mo�emy spodziewa� si� kursowego autobusu do Wo�owca. Nie wierzymy w�asnym uszom. Tymczasem wspomniany autobus pojawia si� ju� po trzydziestu sekundach i po chwili, nie wiedz�c dobrze co si� dzieje (wypadki tocz� si� zbyt szybko jak na Ukrain�), jedziemy wygodnie do Wo�owca. Zaskoczenie jest pe�ne: tych autobus�w nie powinno tu by�, poza tym wystarczy�oby, �eby�my pojawili si� na krzy��wce o pi�� minut p�niej a straciliby�my szans� na ich z�apanie. Cuda zdarzaj� si�, jak wida�. Cena sze�ciu bilet�w do Wo�owca: 9 hr.

Po kilkudziesi�ciu minutach jeste�my na stacji kolejowej w Wo�owcu. Anektujemy k�t przy grzejniku, pichcimy puree ziemniaczane z serem ��tym, zagryzamy kie�bas� i czosnkiem. Pijemy kolejne herbatki, wod� pobieraj�c a to z domu kultury, podszywaj�c si� za uczestnik�w zebrania, a to z zamkni�tej turbazy, zasiedlonej przez pijanego stra�nika. Schniemy. 16 lutego. Godzina 1.55. Wsiadamy do po�piesznego do Charkowa. Korzystamy z wygodnej "p�ackarty". Wagonowy chce nam wcisn�� dwa komplety po�cieli ale nie udaje mu si� to dzi�ki nieugi�tej postawie �aby. Cena przejazdu: bilet/p�ackarta - 1.92/1.40 hr.. O �wicie jeste�my we Lwowie. Siedzimy w barze na g�rze i czekamy na poci�g do Rawy Ruskiej. Dworzec przeszed� renowacj� (zw�aszcza cz�� dolna) i sprawia lepsze wra�enie ni� dawniej. Spisujemy pracowicie rozk�ady jazdy poci�g�w lokalnych i dalekobie�nych.

Poci�g do Rawy jest wielki, pusty i niesko�czenie wolny. W Rawie l�dujemy po trzech godzinach jazdy. Oczekiwanie na odpraw� celn� skracamy sobie w��cz�c si� po okolicach dworca. Tu tak�e spisujemy rozk�ady jazdy autobus�w i poci�g�w. W ko�cu zostajemy poproszeni do kontroli celnej i rozpoczyna si� szopka. Musimy wy�adowa� wszystko z plecak�w. Zostajemy powiadomieni, �e jakikolwiek znaleziony u nas antyk oznacza szybki kontakt z miejscow� policj�. Pada pytanie o pozwolenie na przew�z siekier. Pogranicznik chce dzwoni� do S�awska z pytaniem, czy nie pope�niono ostatnio w regionie zab�jstwa z u�yciem siekiery. O zasz�ym mordzie �wiadcz� dodatkowo �lady krwi obecne jakoby na d�oniach Marka i Paw�a. Sytuaja jest zabawna ale ze �miechem musimy poczeka� do chwili gdy opu�cimy granice Ukrainy. Tymczasem Marek zostaje pos�dzony o przemyt narkotyk�w: celnik d�ugo i nieufnie smakuje cukierki Marka. Podejrzenie wzbudza fakt, �e nie s� one zapakowane w papierki. Potem znowu wraca pytanie o krew. "Ubrania czasami farbuj�, a cukierki takie wyprodukowali", t�umaczy Marek. Przes�uchanie ko�czy si� i mo�emy i�� do poczekalni. Uff...

W polskim poci�gu wita nas polski kolejarz. Robi si� swojsko. Kupujemy bilety do Warszawy (od Lubyczy Kr�lewskiej), urz�dzamy sobie uczt� z resztek zachowanej �ywno�ci. W Be��cu, razem z "naszym" kolejarzem w�drujemy do sklepu i zaopatrujemy si� w piwo. Robi si� ca�kiem swojsko. W pewnym momencie pojawia si� w drzwiach przedzia�u nowa kolejarska twarz, zdradzaj�ca objawy przem�czenia alkoholowego. Kolejarz lustruje przedzia�, po czym znienacka pstryka w ucho �pi�cego Marka. Podrywamy si� z miejsca, na co natr�t ucieka jak sp�oszona kuropatwa. Po nast�pn� porcj� piwa wyskakuje Radek w Zawadzie ale nie mo�e znale�� sklepu. W Rejowcu kolej na mnie i na �ab�. Poci�g stoi tu tylko cztery minuty, wi�c wyskakujemy z dworca jak op�tani. Pytam �ab�, czy zna kogo� w Rejowcu, odpowied� jest negatywna, gubimy prawie nogi. Tymczasem w jedynym obok stacji sklepiku nie ma piwa. Pech! Wi�cej nie kusimy losu. Wracamy i zasypiamy ko�ysani "elektroniczn�" dyskusj�. Budzimy si� dopiero na przedmie�ciach Warszawy. Dobiega 21-sza. Na Centralnym grupa rozwi�zuje si�, ka�dy z uczestnik�w z niejakim trudem wtapia si� w t�um i niknie w brzuchu wielkiego miasta. Radek zostaje i oczekuje na poci�g do Poznania.

Innymi s�owy: koniec.

UKRAINA '97

Zimowy atak na Po�onin� Bor�aw� Maciej �emojtel

Zimowy atak na Po�onin� Bor�aw�
Maciej �emojtel